Kinderpagina, informatie voor kinderen over de crematie. - www.crematorium.eu informs about crematoria in Europe- Krematorium.eu- crematorio.eu, find a crematorium
Kinderpagina, informatie voor kinderen over de crematie.
Hallo, ik ben Bert, de beer van Arthur.
Arthur is een jongentje van 9 jaar. Hij is onlangs in een crematorium geweest en ik mocht mee. We wisten niet, wat er allemaal in een crematorium gebeurt en Arthur mocht de vriendelijke meneer daar alles vragen. In dit verhaaltje kun je lezen wat we daar te weten zijn gekomen.
Wat gebeurt er allemaal als iemand dood is?", vroeg Arthur.
"Als iemand dood is, dan wordt er een begrafenisondernemer opgebeld. Een begrafenisondernemer is een meneer of mevrouw die naar het huis van de familie komt, om de wensen van de overledene te weten te komen en de nabestaanden te adviseren. Daarna zorgt hij ervoor, dat de overledene gewassen en aangekleed word en in een uitgezochte kist gelegd wordt. Zoiets noem je opbaring. Elke overledene wordt op een kerkhof begraven of hij of zij wordt gecremeerd. Als de familie voor een crematie gekozen heeft, wordt de overledene in een speciale oven verbrand. Deze verbranding noem je crematie en vind plaats in een speciale oven. Zo'n oven staat in een crematorium.
"Doet dat dan geen pijn?", voeg Arthur bezorgd.
"Nee", verklaarde de vriendelijke meneer. "Als iemand dood is, voelt hij dat niet meer."
" Wat gebeurt er precies in een crematorium?", wilde Arthur weten.
De meneer van het crematorium: "Voor de crematie wordt er vaak eerst een rouwviering gehouden. Hierdoor heeft men de gelegenheid, afscheid te vieren. Dat wordt vaak in een kerk gedaan maar ook in het crematorium. Als de familie in het crematorium aankomt, wordt de familie in een aparte familiekamer ontvangen. De andere mensen worden naar een grotere ruimte geleid. Ondertussen wordt de kist door de begrafenisondernemer uit de auto gehaald en in de aula neergezet. Rondom de kist worden mooie bloemen en kransen neergelegd. Het kunnen ook tekeningen zijn die kinderen zelf gemaakt hebben. Meestal branden er ook een paar kaarsen. In de aula wordt in een rouwviering afscheid genomen van de overledene."
Arthur: "Moet een rouwviering altijd droevig zijn?"
"Nee een rouwviering kan ook heel mooi zijn", verklaarde de meneer van het crematorium. "Een waardig afscheid moet niet droevig zijn. Er zijn ook mensen, die de dood als iets moois zien. Vaak betekent de dood ook een verlossing van kwellende pijn tijdens een ziekte. Veel mensen geloven ook in een verder leven na de dood. Tijdens de viering spreken vaak een pastoor, een familielid of een kennis van de overledene. Deze mensen vertellen dan iets over de overledene of over dingen uit zijn leven of lezen een mooi gedicht voor. Vaak wordt tijdens de afscheidviering ook muziek gespeelt. Deze muziek is meestal door de familie uitgekozen, maar het kan ook zijn dat dit de wens van de overledene was, en dat hij dit van tevoren opgeschreven had.
Arthur: "En wat gebeurt er daarna?"
"Als de afscheidsviering afgelopen is, gaan alle mensen naar een koffiekamer, waar de gasten de nabestaanden condoleren. Condoleren is iemand een hand geven en zijn deelneming betuigen", verklaarde de meneer van het crematorium. En: "Alle mensen die bij de afscheidsviering waren krijgen hier naar keuze een kopje koffie, een glas limonade, een broodje of een stukje cake.
"En wat gebeurt er dan met de overledene?", vroeg Arthur.
"Als alle mensen de aula hebben verlaten, wordt de kist naar een ovenruimte gebracht. De bloemen worden meestal naar de uitgang van het crematorium gebracht, zodat je ze bij het weggaan nog een keertje kan zien. In de ovenruimte wordt de overledene verbrand. De oven is heel erg heet, wel 1.000 graden. In de oven past maar een kist en de verbranding duurt bijna 1 1/2 uur. Dit noemt men cremeren. Na de crematie blijft er alleen maar as over. Deze as wordt in een urn gedaan."
" Hoe ziet zo'n urn eruit?", wilde Arthur weten.
"Een urn ziet er vaak uit, als een mooie vaas met een deksel erop. Deze kan uit verschillende soorten materiaal gemaakt worden zoals bijvoorbeeld porselein, hout, metaal of glas."
Arthur: "En wat gebeurt er dan met de as?"
"De familie beslist, wat er met de as gebeurt. Er zijn veel mogelijkheden.
Vaak wordt de urn op een kerkhof begraven of ze kunnen ook bijgezet worden in een urnenwand. Zo'n wand met veel vakjes noemt men dan columbarium. In veel landen kan de as zelfs in het heelal geschoten worden, zodat ie een tijd om de aarde draait en dicht bij de hemel is. In sommige landen mag de as mee naar huis genomen worden, en krijgt dan een ereplaatsje in de woning van de nabestaanden. Het is vaak ook mogelijk om een heel klein beetje van de as in een heel klein urntje te doen, wat men medaillon noemt. Dat kan men dan aan een kettinkje om je hals dragen. Zo kan men de beminde altijd heel dicht bij zich hebben ", vertelde de vriendelijke meneer van het crematorium.
En tegenwoordig kan men uit de as een diamant laten persen. Dan heb je voor altijd een fonkelende ster als herinnering. Er zijn mensen die hem in een ring dragen maar ook als oorknopje
Zoals je ziet, hebben Arthur en ik deze dag veel beleefd en geleerd. Ik hoop, dat alles nu duidelijk voor jullie is en dat de meeste vragen beantwoord zijn.
Groetjes van Arthur, Bert en -natuurlijk- ook van de vriendelijke meneer van het crematorium.
